Art work 3ishek ©Bushra Arbawi 

* Tekst was first published on: https://jungacademie.nl/Nieuwsbrief/

Een Dans zonder eind  

In het onbewuste zit onze healing. Het vraagt overgave. Het proces is niet lineair. Dat betekent dat er geen volgorde hoeft te zijn in de stappen die het proces volgt. Er is wel een structuur in het proces. Toch blijft elk individu wel een uniek pad volgen in het labyrint. Metaforen blijken ons zo veel te helpen in de benadering van en om grip te kunnen krijgen op het proces. Zo hebben we begrippen als donker/licht, regressie/progressie, vrouwelijk/mannelijk. Als we het hebben over overgave als een kwaliteit die noodzakelijk is in de bewustwording of healing, dan hebben we het over het vrouwelijke. Overgave is het domein van het vrouwelijke. Daarbij hoort een andere vrouwelijke kwaliteit: het vermogen om het proces te dragen, een vat te zijn. Dit kan even duren. Geduld is niet alleen maar een deugd, maar een noodzaak. Wachten en erbij blijven. Voor ons 'moderne mens' is dit vaak heel moeilijk, want we willen resultaten zien en snel. Overgave is echter geen passieve houding. Het is een houding die vraagt om vertrouwen en angst te omarmen. Het vraagt een 'sterk ik' dat de tegenstrijdigheden kan dragen. Onder het niet weten van de uitkomst en de verwarring van de situatie, ligt een dieperliggend weten. Dit weten zit in het lichaam. Het lichaam herkent op een dieperliggend niveau het proces van healing en zegt er 'ja' tegen, ondanks dat het met pijn gepaard kan gaan. De wijsheid van het lichaam kan natuurlijk gecorrumpeerd worden door traumatische ervaringen en dus kan men niet vertrouwen op signalen van haar lichaam. Het vergt tijd en bereidheid om deze discrepantie te herstellen en weer het lichaam te vertrouwen zodat men er weer in kan landen. In het proces wordt men begeleid door innerlijke beelden en metaforen en een gevoel van weten en toch niet weten. Dit is voor het ego vaak geen aangename situatie. In mijn eigen proces heb ik heel veel aan tekenen, schrijven en dansen gehad om het innerlijk uit te nodigen om tastbaar te worden. Ik vind dat dit het ' erbij blijven' stimuleert en ondersteunt. 'Erbij blijven' is voor mij het op een gezonde manier betrekken van het ego in het proces. Het ego mag namelijk spelen en de vormen aanschouwen die zich manifesteren. Het mag ook lachen en nog belangrijker: het ego bouwt een relatie met het onbewuste op door zich in te schikken als een leerling die graag leert en opnieuw loslaat wat het geleerd heeft. Een relatie in het NU. 'Het' een vorm geven is een connectie tussen onder en boven, tussen donker en licht, tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Het verwelkomen van innerlijke beelden door aanwezig te zijn in het lijf maakt ook dat de vorm zichzelf presenteert. Bij dans bijvoorbeeld : "ik ben gedanst", in plaats van "ik dans". Hetzelfde geldt voor schrijven en tekenen. De beweging vanuit het onbewuste doet jou bewegen. Door belichamingspraktijken kan men het vermogen om 'erbij te blijven' steeds ontwikkelen waardoor men steeds in een ruimte tussen bewust en onbewust kan zijn. Het is een ruimte van een 'wakkere trance' waar het transcendente en het immanente elkaar ontmoeten. In een staat van "wakkere trance" bestaat de actie/ het doen geboren worden, uit het overgeven aan wat er is. In deze staat sta je steeds voor een reeks keuzes en word je gevraagd om te kiezen. Hoe beter je je eigen schaduw kent, hoe juister je keuzes zullen zijn voor jouw proces. Maar ook met veel schaduwwerk gaat het proces met vallen Een Dans zonder eind door Bouchra Arbaoui © Uitgegeven door JUNGacademie Nederland® 2 en opstaan. Het durven vallen is daarbij net zo belangrijk als het blijven staan. Het 'ik' leert steeds hoe om te gaan met de elementen en de beweging. Er is geen eind aan deze dans.